Almanya gerçekten yeniden silahlanabilecek mi?

PHILIPPE LEYMARİE / Gazeteci Korgeneral Alfons Mais, Rusya’nın Ukrayna’yı işgalinden birkaç saat sonra Linkedin’de şunları yazdı: Komuta etmekten onur duyduğum Bundeswehr, (Almanya Federal Silahlı Kuvvetleri) hiçbir şey yapamayacak durumda. İttifakı (NATO) desteklemek için hükümete sunabileceğimiz seçenekler son derece sınırlı. NATO Müttefik Müşterek Kuvvetler Komutanlığı Brunssum’un (2007-10) eski komutanı General Egon Ramms’ın da görüşü aynıydı. Bir televizyon muhabiri Bundeswehr’in Almanya’yı savunabilecek kapasitede olup olmadığını sorduğunda onun da yanıtı “Hayır”dı. İşgal Berlin’i şok etti. Birkaç saat içinde, yeni koalisyon hükümeti Almanya’nın savaş halindeki ülkelere silah satmama geleneğini bozmuş, (1) Ukrayna’ya tanksavar roketatarları, Stinger hava savunma füzeleri ve zırhlı araçlar sağlamayı taahhüt etmişti. Seçim kampanyasında savunma politikasını kampanyanın önemli bir parçası haline getirmemiş bir sosyal demokrat olan Şansölye Olaf Scholz, Bundeswehr’i modernize etmek için 100 milyar Avro sözü verdi ve yıllık GSYİH’nin yüzde 2’sinden fazlasını savunmaya harcamayı taahhüt etti. Bu NATO’nun belirlediği rakamdan daha fazla. Yeşiller üyesi Dışişleri Bakanı Annalena Baerbock, Almanya’nın “hem dış hem de güvenlik politikasında tekçi ve yalnızlaştırıcı olan kısıtlama biçimini” terk ettiğini kabul etti. Uzun yıllar pasifist bir parti olan Yeşiller, genellikle Rusya’ya karşı hoşgörülü olarak görülen Sosyal Demokratlar ve normalde kemer sıkma konusunda esnek olmayan (liberal) Hür Demokratlar ile koalisyon halindeler, bu da son birkaç yılda geri dönüşün nedenini ortaya koyuyor. Baltık ve Akdeniz’e gönderilen savaş gemileri, bir dizi Doğu Avrupa ülkesine Patriot hava savunma füzeleri, Slovakya’daki yeni bir NATO savaş grubuna katılmak için gönderilen birlikler, Litvanya’ya takviyeler, Romanya’ya Eurofighter jetleri… 1945’ten sonra, savaş sırasında işlenen vahşet nedeniyle suçluluk hisseden ve uluslararası kurumlarda rahat olamayan Almanya’nın siyasi eliti, bir tür jeopolitik kayıtsızlığa sığınarak Alman ekonomisini büyütmeye odaklandı. Ancak, Avrupa Savunma Topluluğu projesinin başarısız olmasının ardından ABD, “Sovyet tehdidine” karşı koymak için Bundeswehr’in oluşturulması çağrısında bulundu. Savaş sonrası yeni silahlı kuvvetler sıkı bir şekilde organize edilmişti: ABD kontrolündeki NATO’ya katılması gerekliydi; işe alımlar zorunlu askerlik çerçevesinde yapılmalıydı, nükleer, kimyasal veya biyolojik silah kullanamazdı ve sadece bir koalisyonun parçası olarak dış operasyonlarda yer alabilirdi. Federal Anayasa, Almanya’yı savunma hariç ulusal topraklarda askeri harekâtı yasakladı. Ve hepsinden önemlisi, Federal Meclis’in sıkı kontrolü altına alındılar, öyle ki Bundeswehr, uluslararası askeri çevrelerde sıklıkla alay konusu oldu. Uzun yıllar boyunca bu kısıtlamalar Almanya’nın ortaklarının işine geldi: Almanya’da hâlâ üsleri olan ve nükleer silahlarını Alman hava kuvvetlerine teslim eden ABD; Bundeswehr’in zorunlu kısıtlamasıyla güvence altına alınan diğer AB üyeleri, özellikle Fransa ve (2016’ya kadar) Birleşik Krallık; askeri gerilimler yerine ortak ekonomik çıkarlara odaklanan pragmatik bir ‘Ostpolitik’ten yararlanan Rusya ve Doğu Avrupa. 1990’da Almanya’nın yeniden birleşmesi, savunma politikasını Almanya’nın kendi çıkarlarına göre belirleme şansının daha yüksek olduğu bir “travma sonrası” evreyi müjdeledi. (2) NATO’nun 1999’da Kosova’ya müdahalesine Sosyal Demokrat-Yeşiller koalisyon hükümetinin emriyle Alman katılımı bir dönüm noktası oldu. 2001’deki Afgan müdahalesi, Alman birliklerinin 1945’ten bu yana Avrupa’dan ilk çıkışıydı. Yirmi yıldan fazla bir süredir, 93 bin asker, hükümetin bir savaş gereği olarak değil bir tür “askeri koruma altında kalkınma yardımı” olarak sunduğu bir operasyona katıldı. 2000 ve 2020 yılları arasında, Bundeswehr birlikleri Bosna, Gürcistan, Özbekistan, Somali, Demokratik Kongo Cumhuriyeti, Cibuti, Irak, Suriye, Lübnan ve Mali’ye – esas olarak teknik işbirliği, eğitim ve gözlem amacıyla – konuşlandırıldı. Şu anda, Bundeswehr esasen bir savunma gücüdür. Sayısı 1990’dan bu yana yarı yarıya azaldı, zorunlu askerlik hizmetinin yeniden getirilmesinden söz ediliyor, ancak bunun için Federal Meclis’te üçte iki çoğunluk oyu gerekiyor. Ordu hedeflenenden 15 kat daha az tanka sahiptir; zırhlı araçlarının ve avcı uçaklarının sadece üçte ikisi çalışır durumda ve helikopterlerinin yüzde 60’ı yerde. Bununla birlikte, Almanya’nın savunma harcamaları 2008’den beri artıyor ve 2019’da ilk kez Fransa’nınkini aştı. Scholz’un son açıklamasıyla, Bundeswehr’in Fransa’nın önünde Avrupa’nın veya en azından AB’nin en büyük ordusu haline geldiği görülebilir. Ancak orduyu yeniden inşa etmek on yılı, hatta bir nesillik zamanı bulabilir. Scholz kısa süre önce 2019’da başlatılan ve önümüzdeki 50 yıl boyunca Avrupa’nın savunmasının anahtarı olan iki büyük Fransız-Alman projesini “mutlak öncelikler” düzeyine yükseltti: Future Combat Air System (FCAS; insansız hava araçları, avcı uçakları ve uyduları içeren bir ağ) ve Ana Kara Savaş Sistemi (MGCS; tanklar). Bu projeler, Alman firmalarına verilen payı artırmak için Federal Meclis’in baskısı altındaydı. Ancak 14 Mart’ta Alman Savunma Bakanlığı NATO’nun tek savaş uçağı olması amaçlanan 30 adet Lockheed Martin F-35’in (beşinci nesil avcı uçakları) satın alındığını duyurarak çelişkili bir sinyal gönderdi. FCAS’ın yalnızca altıncı nesil savaş sistemlerinin bir parçası olması amaçlanmış olsa da Almanya’nın planlanan F-35’leri satın alması, maliyetli FCAS projesine olan bağlılığı konusunda şüphe uyandırıyor. Fransa’nın hararetle arzuladığı Avrupa stratejik özerkliği, ABD’nin NATO’ya öncülük etmesi sorunuyla bir kez daha karşı karşıya gelmiş durumda. DİPNOTLAR: (1) Bkz. Philippe Leymarie, ‘Pasifizm’in sonu mu?’, Le Monde diplomatique, İngilizce baskı, Mayıs 2015 (2) Bkz. Jean-Pierre Maulny, ‘La politique de défense de I’Allemagne: le post-traumatique est encore loin’ (Alman savunma politikası: travma sonrası evre hala biraz uzakta), Revue Internationale et stratégique, Paris, no 74, 2009

Trending Tags

Trending Tags

Trending Tags

Trending Tags

Trending Tags

Trending Tags

Almanya gerçekten yeniden silahlanabilecek mi?

Almanya ordusu esasen bir savunma gücü. Ancak Almanya’nın savunma harcamaları 2008’den beri artıyor ve 2019’da ilk kez Fransa’yı aştı. Bundeswehr’in Fransa’nın önünde Avrupa’nın veya en azından AB’nin en büyük ordusu haline geldiği görülebilir.

Support authors and subscribe to content

Subscribe

Buy Article

Stay Connected test

Recent News

Browse by Category

Recent News

Are you sure want to unlock this post?

Are you sure want to cancel subscription?