‘Bize düşen mücadeleye devam etmek’

PIERRE SOUCHON / Gazeteci "Paletleri nereye koyduk? Hiçbirini göremiyorum...". 21 Mart Salı günü şafak vakti, Les Herbiers (Vendée) sanayi bölgesindeki döner kavşakta bir araya gelen eylemciler, karanlıkta ve soğukta birbirlerini arıyorlar. Bir gün önce Parlamento'da kabul edilmesine rağmen emeklilik reformuna karşı mücadele etmek için yollara odun yığılmaya başlanıyor... Genel Emek Konfederasyonu'nun (CGT) La Roche-sur-Yon'daki yerel sendikasından François, “Bu barikatı kurmaya kendimiz karar verdik çünkü Vendée sendikamız bunu desteklemiyor. Muhtemelen bazıları için biraz fazla radikal” diyerek üzüntüyle iç geçiriyor. Paletler ateşe veriliyor, ilk kamyon dayanışma işareti olarak korna çalıyor. Elli yaşlarındaki bir kadın, kullandığı iş yerinin kendisine verdiği aracının direksiyonundan “Siz sendikalı mısınız?" diye soruyor ve diyalog gelişiyor: - Evet hanımefendi, biz CGT'yiz. - Konumum takip edildiği için sizinle uzun süre konuşamam ama beni kurtardınız. Bir sendikaya katılmak istiyorum. Ben temizlikçiyim, şirketimde işler çok kötü gidiyor. Zaten bir çok hastalığım olduğundan asla 64 yaşına kadar çalışamam... Bir sigorta şirketinde sendika temsilcisi olan Valerie, aceleyle yazdığı numarasını kadına veriyor ve “Bu eylem, sadece bu kadınla tanışmamıza yaracak olsa bile başarılı olmuş demektir” diyor. Eyleme, greve ya da yürüyüşe dönüşmeyen çaba... Saatler ilerledikçe, planlanan barikat eylemi, bildiri dağıtma şeklini alıyor. Bölgede bulunan otuz kadar eylemci, trafik akışını umdukları gibi durma noktasına getirmeyi başaramasa da kendilerini sürekli takip eden jandarmayı kızdırmayı başarıyorlar. Enedis çalışanı Kamel, "Elimizde olanla yetiniyoruz" diyor. "Elimizde olan”dan kastettiği, hiçbiri grevde olmayan yaklaşık 5 bin çalışanın bulunduğu birkaç metre ötedeki sanayi bölgesi... "Elimizde olan”dan kastettiği, dağıttıkları bildirileri alıp eylemleri için onlara teşekkür eden ve eylemcilere cesaret veren o 5 bin çalışan... Ancak şunu da söylemek gerekir, bu insanlar biraz yorgun. Yürüyüşler - bir eylemcinin anlattığına göre, Vendée daha önce hiç bu kadar büyük bir kortej görmemiş - destek mesajları, tebrikler, kamyon şoförlerinin kornaları ve iş yerlerinde eyleme, greve ya da yürüyüşe dönüşmeyen çaba nedeniyle yorgunlar. Her biri yorgun bir tonda nedenleri sıralıyor: Yılgınlık, kadercilik, bireycilik, mali zorluklar... Yine de her biri bir palet, bir termos kahve, kahkahalar, ağaç dalları ve yığınla bildiri getiriyor. Burada herkes direnmeye devam ediyor. Toplantı odalarında yemek yiyen La Roche-sur-Yon'dan bir grup CGT demir yolu işçisi beni de yemeğe davet ediyor. Uzun süredir devam eden bir grevdeler ama hayalleri tükenmiş. Olivier, "Buradaki her greve yalnızca çekirdek bir kadro katılıyor” diyerek durumu özetliyor. Daha fazla meslektaşlarını kendilerine katılmaya ikna edemedikleri için hepsi üzgün. Olivier, "En kötüsü de hiçbir şey yapmamaları. Grevde sadece birkaç kişi olmamıza rağmen, yine de faaliyetleri yavaşlatmayı başarıyoruz. Bu yüzden bütün gün telefonlarında Candy Crush oynuyorlar...” diyor. Düşük katılımı, siyasi farkındalığın eksik olmasına bağlıyorlar. Bütün anketlerin emeklilik reformunun adaletsizliği konusunda yaygın bir farkındalık gösterdiğini söyleyince, "Bu doğru" diyor Sébastien ve devam ediyor: “Ama anketlere cevap veren insanlar sadece koltuk eylemcisi. Televizyon karşısında bağırmaktan daha fazlasını yapmalarını sağlamak ve hükümeti durdurmak için gerçekten harekete geçmelerini sağlamak çok zor." Yine de burada herkes direnmeye devam ediyor. ‘Biz fark etmesek de bu fikirler bir şekilde kök salıyor’ Direnişe devam edenlerden biri de Nantes kentindeki Airbus'ta, CGT temsilcisi olan Éric... Éric, bu çelişkiyi çözmüş: "Sonuç almadan eylem yapmayı kabul etmelisiniz” diyor. Ona ve meslektaşı Jimmy'ye, “Kısa süre önce, 150 kişiyle birlikte bir kavşağı birkaç saatliğine tamamen trafiğe kapattınız. Bu iyi bir sonuç değil mi” diye soruyoruz. Jimmy, “Aslında ne kadar zayıf olduğumuzu gösteriyor. Sendika seçimlerinde aldığımız oya bakılırsa bin kişiye yakın olmalıydık" diye yanıt veriyor. Éric ise “Farkındalığı artırmak zaman alır. Yaptıklarımızın meyvelerini hayatımız boyunca asla toplayamayabiliriz. Ama biz fark etmesek de bu fikirler bir şekilde kök salıyor. Bize düşen mücadeleye devam etmek. Ve en önemlisi, anlık sonuçlarla ilgili bu saplantıyı unutmamız gerekiyor. Fabrikaya girerken gördüğümüz gençler arasındaki en büyük sorun bu. Sosyal kazanımlar böyle elde edilmez” diyor. Jimmy, zamanla olan ilişkiyi yeniden gözden geçirme çağrısını yineliyor: “Belirlenen üretim oranlarını tutturmak zorundayız. Saatlik hedeflerimiz var ve her dakikayı sayıyorlar. Bu kapitalist zaman. Kendi zamanımızı, geri almamız gerekiyor.” İkisi de bir paradoksla yüzleşmek zorunda kalıyor. CNC (bilgisayarlı sayısal kontrol) operatörü olan Éric, kendisini bir el işçisi olarak gördüğünü anlatarak şunları söylüyor: “Fabrikada çalışırken insanları davaya katılmaya ikna etmeye geçiş yapmak zor. Atölyede geçirdiğim bir günün sonunda ne yaptığımı görebiliyorum. Bu tatmin edici bir şey. Ama günlük sendika çalışmalarında böyle somut sonuçlar göremiyorsunuz.” Éric ve Jimmy’ye göre, sendikalar birliğinin birlikte hareket etmesi büyük bir avantaj. Airbus'taki sendikaların birleşmesi Éric ve Jimmy’nin direnişe devam etmesinde etken olmuş. Airbus’ta yıllardır hakim olan İşçi Gücü (FO) sendikasının sendikalar birliğine kararlı bir şekilde katılması, eylem ve grevlere katılanların sayısını önemli ölçüde artırmış. Éric ve Jimmy de direnmeye devam ediyor. ‘Tehdit göz önüne alındığında katılım oranı düşük’ Vendée'de 2 binden fazla kişiyi istihdam eden et ürünleri devi Fleury-Michon'da CGT temsilcisi olan Jean-Marie, fabrika çalışanlarının maaşlarına zam yapılması için yapılan grevin üç gün sürdüğünü anlatıyor. Oldukça hızlı sonuç aldıklarını söyleyince, "Hayır, aslında grev üç gün sürdü ama öncesi çok uzun bir süre. Çalışanları bir arada tutmak zorundaydık. Ve ondan önce aylarca, hatta yıllarca süren bilinçlendirme çalışmaları yapıldı” diyor. Yanında oturan Mickaël, tarımsal gıda endüstrisinin bu amiral gemisinde "vicdansızca" çalıştığı ilk yılları hatırlıyor. Haksız yere işten çıkarılmakla tehdit edilen bir işçi arkadaşının yaşadıkları onun da "gözünü açmış". CGT'nin fabrikada en zayıf olduğu dönemde sendikaya katılmış. 15 yıl sonra iş yerinde çoğunluğa sahip olmaktan sadece birkaç adım uzakta olduklarını belirtiyor. Emeklilik reformuna karşı başlatılan grevlere yüzde 10’luk bir katılım sağlamışlar. Karşı karşıya olunan tehdit göz önüne alındığında bu oranın düşük olduğunu söylese de özellikle diğer yerel firmalardaki katılım oranlarıyla karşılaştırıldığında kendi fabrikalarındaki katılımının aslında çok yüksek olduğunu anlatıyor. Jean-Marie ve Mickaël de direnmeye devam ediyor. ‘Yaşadıklarımız o kadar insanlık dışıydı ve onlar bunu biliyordu’ "Köleliğin nasıl bir şey olduğunu anlamıştım” diyen Béatrice, günlük ev işlerine giden bir CGT üyesi. Kelimelerini özenle seçen Béatrice’in, kariyerinin ilk yıllarını anlatırken söyledikleri, “kölelik” ifadesini abartı amacıyla kullanmadığını anlamamızı sağlıyor. Çalışma koşullarından, zihinsel ve özellikle fiziksel zorlamadan bahseden Béatrice, "Neyse ki kısa sürede harika arkadaşlar edindim. İşten sonra, arkadaşlarımla birlikte evime gider, bir şeyler yiyip içerdik” diyor. Sendikal eğilimleri olup olmadığını sorduğumda gülümseyerek, o zamanlar sendika hakkında hiçbir şey bilmediğini ve evinde yaptıkları sohbetlerin bir gün sendika toplantılarına dönüşeceğinin "farkında olmadığını" anlatıyor. Günlük hayatlarını, yaşadıkları zorlukları, bir pastayı ve bir kahveyi paylaşan bu bir avuç genç kadın, sonunda kolektif olarak "artık yeter" demeye karar vermiş. 2000'li yılların başında sendika temsilcisi olarak seçilen Béatrice, o günleri şöyle anlatıyor: "İlk günleri hatırlıyorum da hiçbir şey anlamıyordum. Arkadaşça bir tavırla patronumuza sorunlarımız sıralıyordum. Yaşadıklarımız o kadar insanlık dışıydı ki anlaşabileceğimize inanıyordum. Sonuçta ikimiz de insandık. Patron bizi anlayabilirdi! Sorun şuydu ki, aslında bizim ne yaşadığımızı gayet iyi biliyordu ve bana şöyle cevap verdi: Evet, senin için zor ama bu iş böyle. Eğer mutlu değilsen de yapacak bir şey yok.” ‘Muhabereyi kaybedebiliriz ama savaşı kazanacağız’ "Sınıf mücadelesini keşfettiğimi bilmiyordum. Sırf çıkarları farklı olduğu için beni dinlemeyi reddedebilecek insanlar olduğunun farkında değildim” diye devam eden Béatrice, kendi öyküsü ile hükümetin emeklilik reformunu Meclis’ten oylanma yapılmadan geçirmek için anayasanın 49/3 maddesini otoriter bir şekilde kullanması arasındaki benzerliğin tesadüfi olmadığı söylüyor. Kendi sektöründe bir hayli nadir olan grevler için öncü olduktan sonra insanların artık onu dinlemeye başladığı vurguluyor. Ev yardımcıları sendikasının kuruluşundan 20 yıl sonra, Başbakan Elisabeth Borne'un projesine karşı Vendée'de düzenlenlenen eylemlere üyelerinin yüzde 10’u katılmış. Yıllarca sonuç alamadan mücadele veren Béatrice, her şeyin zaman aldığını kabul ediyor yüzde 10'luk katılımı büyük bir zafer olarak görüyor. Hükümet emeklilik reformunu geri çekmemesi halinde bile bunun sınıf mücadelesinin bir parçası olacağına inanıyor. İşçilerin muharebeyi kaybedebileceğini ama savaşı kazanacağını söylüyor. Ve Béatrice de direnmeye devam ediyor. Macron hayranlığından, okul işgaline odun taşımaya... Denis ise kendi adına mutlu. Matematik öğretmenliği yaptığı teknik okuldaki benzersiz işgal eylemi kısa sürmüş ama başarılı oldu. Meslektaşlarından birinin, okul kapılarına barikat kurmak için ormandan kestiği odunları getirmesi çok etkili olmuş. Bu meslektaşının 2018'de okuluna geldiğini anlatan Denis, şöyle devam etti: "Onunla dalga geçiyordum çünkü çok büyük bir Macron hayranıydı, adeta ona tapıyordu. Televizyonda katıldığı tartışmaları saatler boyunca izler, bir tanesini bile kaçırmazdı. Eminim Fransa'da başka hiç kimse böyle bir şey yapmamıştır.” Bu haline rağmen meslektaşını dışlamayan Denis, onunla işten sonra buluşmaya başlamış. Sonrasında yaşananları şöyle anlatıyor: "Hepimiz her Cuma üniversitenin yakınındaki bir kafede buluşurduk. Kağıt oynar, birkaç kadeh içer ve siyaset de dahil olmak üzere her şey hakkında konuşurduk. Beş yıl içinde Macron hayranlığından okulu işgal etmek için odun dolu römorklar getirmeye kadar ilerledi.” Ben, “Bir hayli uzun sürmüş deyince” Denis, gülerek yanıt verdi: “Hayır, beş yıl aslında çok hızlı!” Denis de direnmeye devam ediyor. ÇEVİRİ: DİLAN YAVUZ Yazıda açıklamalarına yer verilen kişiler yalnızca isimlerinin kullanılmasına izin verdiğinden soyadları kullanılmamıştır.

Trending Tags

Trending Tags

Trending Tags

Trending Tags

Trending Tags

Trending Tags

‘Bize düşen mücadeleye devam etmek’

Eylemciler biraz yorgun. Yürüyüşler, destek mesajları, tebrikler, kamyon şoförlerinin kornaları ve iş yerlerinde eyleme, greve ya da yürüyüşe dönüşmeyen çaba nedeniyle yorgun... Yine de her biri bir palet, bir termos kahve, kahkahalar ve yığınla bildiri getiriyor.

Support authors and subscribe to content

Subscribe

Buy Article

Stay Connected test

Recent News

Browse by Category

Recent News

Are you sure want to unlock this post?

Are you sure want to cancel subscription?